لینکومایسین از گروه آنتی بیوتیک های لینکوزآمیدی است که خاصیت باکتریواستاتیکی دارد. این دارو به محل‌‌ 50s ریبوزم باکتری ها متصل شده و سبب مهار ساخت پروتئین می شود. علت ایجاد مقاومت به این دارو ناشی از عدم توانایی اتصال این آنتی بیوتیک به ریبوزوم است.

اسپکتینومایسین از گروه آنتی بیوتیک های آمینوسیکلیتول است. این آنتی بیوتیک از طریق اتصال به محل‌ 30s‌ ‌ریبوزوم باکتری مانع از سنتز پروتئین می شود. تجربه آزمایشگاهی نشانگر این است که مصرف توام این دو آنتی بیوتیک تاثیری به مراتب بیشتر از مجموعه اثر در حالت جداگانه به روی گونه های مایکوپلاسما و باکتری ها دارد.

بیشترین سطح سرمی لینکومایسین 6-4 ساعت بعد از تزریق ایجاد می شود. این آنتی بیوتیک به طور وسیع در بدن منتشر می شود و غلظت آن در اکثر بافت ها از جمله استخوان ها به میزان مناسبی می رسد.

بیشترین غلظت دارو در کبد و کلیه ها و کمترین غلظت آن در مایع مغزی – نخاعی‌ (CSF) ‌قابل جستجو است.

لینکومایسین در کبد متابولیزه شده و از طریق صفرا (مدفوع) و ادرار دفع می شود.

اسپکتینومایسین پس از تزریق به خوبی جذب شده و در مدت زمان یک ساعت به حداکثر غلظت سرمی می رسد.

این دارو وارد چشم و مایع مغزی – نخاعی نمی شود و میزان اتصال آن به پروتئین پایین است.

این دارو درکلیه ها از طریق ترشح گلومرولی و بدون تغییر وارد ادرار می شود.‌